Hayata 1-0 Yenik Başlamak ve Öylece Devam Etmek.
Geçen gün Haliç Kongre Merkezinde eğitime gitmiştim. Geri dönerken iett içerisinde bir anne ve iki çocuğu karşıma çıktı. Muhtemel Suriyeli göçmenler. Babası var mı bilmiyorum ama o anda yanlarında yoktu.
Çocuğu seyre daldım. Belki 20 dk beraber yolculuk ettik. Çocuğun ayağında ayakkabıyı bırak çorap bile yoktu ! O an kendi üzerimdeki kıyafetlere baktım ve giydiğim ayakkabıdan giydiğim kazaktan utandım. Biraz ağlamaklı oldum içim acıdı çünkü. Bu duyguyu, bu satırları yazarken bile hissediyorum. O çocuk hayatımdan hiç çıkmayacak sizin de aklınızdan hiç çıkmasın ! Yardım edemediğimden utandım. En azından cebimdeki bozuklukları vermeliydim. Yanlış anlaşılmaktan çekindim. Şimdi keşke yardım etseydim. Peygamber efendimiz demiyor mu bir hurma tanesi bile olsa ikram edin diye. Nerede bizim kardeşliğimiz nerede bizim müslümanlığımız. Bırakın bir kenara nerede bizim İNSANLIĞIMIZ.
Üzüldüm tabi ki. Bizler hangi nimetler içerisinde yüzüyoruz. Belki şükür bile etmiyoruz Yaradana. Aç insanları bir yere koyun bu hayatta AÇ ÇOCUKLAR, AÇ BEBEKLER var.
Yaşadığımız koşullara baktığımızda hani bir şeyleri beğenmiyoruz ya hani paramızı sağa sola harcıyoruz ya yazıklar olsun demek geldi içimden.
O çocuk hayata 1 - 0 yenik başladı, umarım kaderi güzel olur. Umarım daha kötü durumda olan çocuklar bu hayatı kazanırlar. Umarım o hayatı onlara kazandırırız.
Yorumlar